این فصل دیگری است
بر همه چيزی کتابت بُوَد، مگر بر آب و اگر گذر کنی بر دريا، از خون ِ خويش بر آب کتابت کن تا آن کز پی تو درآيد؛ داند که عاشقان و مستان و سوختگان رفته‌اند.

شیخ این‌را گفت و رفت دنبال خوابش. خوابش می‌آمد پیرمرد. آسمان را کشید رویش، کوه‌ها شدند بالش نرمش و تمام دریاها رویایش. بعد توی خوابش طوفان آرامی از یک رویای نابهنگام... پیرمرد خوابش می‌آمد. ولی راهش نمی‌دادند. خوابش نمی‌دادند...

بی آن‌که دیده بیند
در باغ احساس می‌توان کرد
در طرح پیچ‌پیچ مخالف‌سرای باد
یأس موقرانه‌ی برگی که بی‌شتاب
بر خاک می‌نشیند
بر شیشه‌های پنجره آشوب شبنم است
ره بر نگاه نیست
تا با درون درآیی و در خویش بنگری
با آفتاب و آتش
دیگر گرمی و نور نیست
تا هیمه‌خاک سرد بکاوی
در رؤیای اخگری
این فصل دیگری است
که سرمای‌ش از درون
درک صریح زیبایی را پیچیده می‌کند
یادش به خیر پاییز
با آن طوفان رنگ و رنگ
که برپا در دیده می کند
هم برقرار منقل ارزیز آفتاب
خاموش نیست کوره چو دی‌سال
خاموش خود منم
مطلب از این قرار است
چیزی فسرده است و نمی‌سوزد امسال
در سینه در تنم.

شیخ ابوالحسن خَرقانی
از چهره‌هاتان
Posted by Picasa

نمی‌دانم صحبت سرِ چی‌بود که یک‌هو خودش را روی صندلی چرمی رها کرد و گفت:
"راستی دی‌شب این پیرمردْ شاعره! رو دیدید{محمد نوری رو می‌گفت که با صدای ستبرش مثل کوهی بود، به ‌آواز درآمده} توی تلویزیون {برنامه‌ی چهره‌های ماندگار رو می‌گفت که چیزی نمی‌شه درباره‌ش گفت} وایساده بود چی می‌خوند، ما برای ایران این‌کار کرده‌ایم، اون کار کرده ایم؛ { تصنیفِ ما برای بوئیدنِ یک شاخ گل؛ رنج دوران برده‌ایم... رو می‌گفت که قشگ است} وای‌وای ، برای ایران چیکار کردین شما شاعرا!؟ پیش‌ویش...

هنر قد یک دنیا تحقیر شده ...
وی خاطرنشان کرد
وی خاطرنشان کرد ؛ می‌دانید خود نوشتن می‌تواند هدف باشد."کافکا" جمله‌ای دارد به این مضمون که؛ "توشتن، بیرون جهیدن از صف مردگان است" به نظر من این جمله خیلی حرف‌ها برای گفتن دارد. حالا درست است که در روزگار ما بیرون جهیدن از صف مردگان خیلی چیزهای دیگر هم می‌تواند باشد و مرده و زنده بودن را با چیزهای دیگر محک می‌زنند. بگذریم. هر آدمی جدای از دنیای عینی اطرافش جایی هم در درون خودش برای قدم زدن دارد.حالا گاه آدم‌ها آن‌قدر توی عینیات اطرافشان غرق می‌شوند که دیگر کاری به دنیایی درون شان ندارند.گاهی هم فرزندان آدم بیش از این‌که توجهشان به دنیای بیرون باشد توی خودشان فرو می روند و به قول سعدی دامنی گل هم برای بیرونی‌ها می‌آورند.{این دامن گله خیلی کولاک بود!} این دامن گل به شکل‌های مختلفی نمود پیدا می‌کند برای نقاش، نقشی که می‌کشد برای شاعر و نویسنده کلمه‌ها و سطرها و برای خطاط ترکیب‌ها و قوس‌های کلمات.
وی در جواب این سوال که در این میان نقش منتقد چیست و او کجای کار قرار می‌گیرد؟ اضافه کرد
اگر با این دید به هنر بنگریم منتقد نقشی تعریف نشده پیدا می‌کند. منتقد را بنا به تعریف عینش می‌توان به ارزیابی تشبیه کرد که با داشتن یک سری قالب‌ها و مترها می‌خواهد میزان تطبیق یک متن یا یک اثر را با آن الگو بسنجد که این البته در این‌زمانه با روش‌های متنوع نقد مبتنی بر تاویل تکثر زیادی پیدا کرده و جنبه ی سلیقه‌ای پیدا می‌کند. به نظر من از بین انواع نقد فقط نقد ساختاری می‌تواند معنی داشته باشد و الا با وجود این‌همه انواع نقد مترقی و پیشرفته و تعدد رویه و سبک‌های تعریف نشده دیگر نمی‌توان تعریف و نقش معینی برای نقد ارائه کرد.
در پایان وی اضافه کرد:

....
بعد هم افزود:
...
و بعد:
...
نقد کتاب 4
یکی از دوستان‌مان دی‌شب‌؛ (چهارشنبه‌شب) نشست پای تلویزیون که فیلم ببیند هی زد این شبکه و آن شبکه؛ همه‌ش سخنرانی بود. زد شبکه‌ی چهار؛ وسط تلویزیون با فونت فانتزی کامران و با رنگ قرمز وینستونی درشت نبشته بود: "نقد کتاب" یک استاد یک طرف نشسته بود که آقای "قصه‌ی ظهر جمعه" نام داشت و یک استاد سمت دیگر که آقای "معاون وزیر" نام داشت. (با عرض معذرت؛ زیرا این دوست ما این‌طور صداشان می‌کند)
آقای قصه‌ی ظهر جمعه و آقای معاون وزیر ارشاد نشسته بودند دو طرف یک میز سفید بزرگ که شکل یک کتاب کاملا سفید بود و درباره‌ی کتابی به نام "شهری که زیر درختان سدر مرد" صحبت می‌کردند. از چیزهایی می‌گفتند که برای این دوست ما که هیچ علاقه‌ای به کتاب ندارد کاملا جذاب می‌نمایند و شروع می‌کند به نگاه‌کردن این برنامه. {توضیح؛ نگاه‌کردن یعنی تماشا کردن که در این‌جا به قرینه‌ی باطنی حذف می‌گردد} آن‌قدر بحث داغ می‌شود از تز و آنتی‌تز و سنتز که قاطی شده‌اند با هم، تا رمان قصر کافکا؛ تا این‌که یک‌دفعه آقای معاون وزیر می‌گوید؛ ما نمی‌دانیم این کتاب با این کدهایی که ما می‌دهیم چه‌طور می‌توانسته در دوره‌ی قبل از دولتِ قبل مجوز بگیرد و حتا توسط این گروه‌هایی که برای خودشان جایزه می‌دهند کتاب برگزیده شود؟ و آقای قصه‌ی ظهر جمعه می گوید هرکس این کتاب را 50 صفحه بخواند می‌اندازد آن‌طرف آقا شما چی‌ می‌گید. {اصلا ما برای چی داریم این کتاب را نقد می‌کنیم ها؟}
بگذریم.این دوست ما که اصلا کتاب‌خوانی را دوست نداشت، بلافاصله از جا بلند شد و در همان نیمه‌های شب از طریق یک فروشگاه اینترنتی سفارش خرید این کتاب را داد. بعد هم تا صبح نشست و تا ته این کتاب را خواند. به این می‌گویند ترویج کتاب‌خوانی.

پ.ن
این دوست‌مان همین الآن؛ دو دقیقه نیست، تماس گرفتند و هرگونه استفاده‌ی ابزاری در جهت تضعیف و یا تقویت افراد از این "تحت‌تاثیرقرارگرفته‌شدن‌شان" را ممنوع اعلام کردند. و در ضمن گفتند که چهارشنبه‌ها یادتون نره. با تشکر از ایشان.
از خاطرات کهنسال یک خواب خاک‌آلود
::
هیچ‌کس نبود به مرد بگوید؛ وقتی بعد از صد سال به خانه‌ات بر می‌گردی؛ شیر آب را که باز می‌کنی؛ -حالا چه شیر دست‌شویی چه شیر ظرف‌شویی- اول بگذار کمی از آب برود؛ آب قهوه‌ایِ خاک‌آلودِ زنگ‌آلود.... بعد دهانت را بگذار لبه‌ی شیر و آب را بمک توی دهانت.

هیچ‌کس نبود تویِ خانه‌ی خاک‌آلودِ غبار‌الودِ زنگ‌‌آجین.
بعد همان مرد رفت و روی تخت دو نفره‌ی خاک‌آلود نشست. از توی کشوی زنگ‌زده کاغذِ زردشده را برداشت و با مداد تُرد شده تمامِ کلمات زنگ‌آجینی که که‌توی مغزش تاخورده بودند و کج شده بودند را روی کاغذ نوشت. شعر یا داستان‌ش بماند... ،
هیچ‌کس نبود به مرد بگوید... بعد از صدسال که ...


..................................................................................................
فوروارد چپ نارنج
معشوق قرن هشتم ما روسري نداشت (لینک اینو هوی با توام)
من، دوستم، زن و ميشل فوكو