طرازالاخبار يا اسلوب داستان
- بايد قصه چونان روايت شود که طلسمي بر آن بسته‌اند تا هرچند بيشتر شنوند باز ميل شنيدنش کنند. قصه را بايد جايي که کمال شيريني دارد بگذاشت و روز ديگر از همان‌جا باز بر سخن رفت.
- قصه تصنيف بي‌مانندي است به جهت دفع ملال. شغلي به از شنيدن قصه نيست و سلطان به برکت اين تصنيف غم‌زدا در عرض چهارماه از قيد صرع رهايي يافت.
-صاحب اين فن دلربا و خداوند اين هنر مجلس‌آرا بايد که مقيد به قيد مشرب باشد نه در بند تعصب مذهب. چرا که هر يک از سلاطين روزگار ديني ديگر و آييني غيرمکرر دارند. بعضي سني اند و برخي شيعه. گروهي موحدند و جمعي ملحد. قصه‌خوان را با هر طايفه از فرق مختلفه در هر ديار به ضرور سر و کار افتد.
-بر نادره‌ی حرفيان جواهر سخن و يگانه واقفان اخبار نو و کهن واضح و لايح باشد که درآمد قصه بر سه نوع است؛ اول به طرز ايران. دوم به طرز توران، سوم به طرز هندوستان و اين‌که قاعده‌ی اهل روم در اين فصل ياد نمي‌کند باعث اين است که کمترين، به آن مرز و بوم نرسيده و آنچه شنيده بدان اعتبار نيست و چيزي که در باب قصه‌ی روميان مسموع شده، که دل به راستي آن گواهي مي دهد اين است که ايشان قصه را به ترکي رومي يا عربي و ترکي قزلباش آميخته‌اند. هرگاه چنين باشد اين تاليف حنيف محتاج به شرح و بيان آن نيست.

اکتشاف قاسم کشکولی...
تاریخ ادبیات معاصر ایران
تاریخ ادبیات معاصر ایران به دو دوره تقسیم می‌شود:
1- ما قبل ساختار و تاویل متن بابک احمدی
2- ما بعد ساختار و تاویل متن بابک احمدی
بعد از انتشار این کتاب عظیم بود که منتقدان و مولفان ایرانی با بهره‌گیری از واژه‌های ذوق‌زده‌کننده‌ی موجود در این کتاب به شتاب از ادبیات جهان فرا رفتند و آن‌قدر جلو رفتند که دیگر دست‌وپای هیچ ادیب اجنبی به آن‌ها نخواهد رسید.
C.A.T "Catch After Trust"
"دوستت دارمِ" معشوق از گربه‌سانان است؛
به یک گوشه پنهان می‌خزد و
محو چشم‌های براق‌ش می‌شوی؛
مبادا که دست دراز کنی که بگیریش؛
که؛ عقب‌تر می‌رود.
صبر اگر کنی، اعتماد می‌کند و می‌آید.
آخر؛
"دوستت دارمِ" معشوق از گربه‌سانان است.

اکتشاف توسط خواب زمستانی
اونم از وبلاگ‌:
رانیتیدین
همزماني پديده‌ها
{1}
حدود پنج شش سال پيش، جرياني در داستان‌نويسي ايران در حال شکل‌گيري بود که هوادارانش آن را «پسامدرن» مي‌ناميدند که حاصل آن خيلي از کتاب‌ها (مخصوصاً مجموعه داستان) بود که مي‌توان مشخصه‌هاي آن را شلختگي، بي‌معنايي و عملاً غيرقابل خواندن بودن برشمرد. البته بايد همين جا اشاره کرد حدود {هفت، هشت} کتاب نيز در اين سال‌ها منتشر شد که اتفاقاً با آن چه در غرب، «پسامدرن»اش مي نامند، همساز بود و حتي مي توان گفت از کتاب هاي منتشرشده در اين دو دهه، درخشان‌تر بودند و حتي {سه، چهار} تا از آن کتاب‌ها را (که عموماً رمان يا بعضاً به قولي داستان بلند بودند) مي توان از داستان‌هاي ماندگار{1} در تاريخً ادبيات اين ملکت دانست. به هر حال، در مقابل آن موج شلختگي بيشتر منتقدان موضع گرفتند و به شکلي انفعالي و حتي واکنشي، خواستار «ادبيات سالم» شدند، يعني داستان‌هايي که فاقد هر گونه نوآوري بوده، ليکن {خوش‌ساخت و به عبارتي، متعهد به اصول داستان‌نويسي} باشد. اما اينک، آن موج ديگر فرو نشسته است ولي هنوز آن اصرار بر ادبيات سالم باقي مانده است؛ به عبارتي همان‌طور که نقد ما، پرخاشگري (aggressiveness) ذاتي نقد را کناري نهاده است، اکيداً توصيه مي‌کند نوشتار نيز تخطي‌گري (transgression) خود را فراموش کند؛ نگاهي به جوايز ادبي اين سال ها و بيانيه هاي داوري نيز مهر تأييدي بر اين ادعا است. فعلاً بسط بيشتر اين موضوع را رها مي‌کنيم و فقط به اين جمله اکتفا مي‌کنيم که «موج ادبيات سالم، قوي‌تر از قبل، پيش مي‌رود». در اين ميان مي‌توان پرسيد چرا اين منتقدان عملاً ادبياتي را که اتکايش بر چنين {سالم‌نويسي} است، رها کرده اند، يعني ادبيات پليسي، ادبيات علمي-تخيلي و فانتزي؟ حاصل چنين غفلتي قوي شدن «ملودرام»، هم به عنوان ادبياتي عامه پسند، و هم در شکل مبدلش، ادبيات نخبه‌گرا، شده است، ادبياتي که اصولاً بايد بيشترين خصومت را با همين ژانر ادبي داشته باشد....

{2}
{1}اما مهم‌ترين شگرد، «بي‌اعتنايي» است، اين که آثار ادبي اي که زنجيره‌ي روزمره‌ي زندگي ايشان را از هم پاره کنند، وجود ندارد. اين که في‌المثل طرح کودتا در سه ضربه يا کتاب اعتياد را از توصيف‌شان از ادبيات پسامدرن ايران حذف مي‌کنند. ...
دو نقل قول از شهريار وقفي‌پور