پایان یک شاخه
به رسم معمول باید صبر می‌کردم که سه درخواست داشته‌باشیم برای داخل شدن در یک بازی نظیر این. دوتایش را خودم دیدم و این دوتا تکافوی هزار حکم دیگر را می‌کرد؛ که دیگر وقت اعتراف است! یکم حضرت سردبیر کتیبه‌ و دویم خواهر مکرمه‌ی وان‌گوک.

1- پس از سال‌ها بحث و تفحص یکی از دوستان ما به این فرضیه که دیگر چیزی تا قانون شدن‌ش نمانده رسیده‌است که؛ هر فعل و تصمیمی که در دنیا وجود دارد به همان اندازه که می‌تواند صحیح باشد به همان اندازه هم اشتباه است. و در این میان کاملا تساوی برقرار است. پس هیچ‌وقت نباید نگران فرصت‌های سوزانده شده‌باشید. روزی که این فرضیه به قانون تبدیل شود دنیا؛ دنیای گل و بلبل خواهد شد؛ می‌دانم.
2- "چای" یا همان "چایی" روشنای عالم است. این دیگر از قانون هم گذشته و به یک اصل تبدیل شده. گرمای یک خانه را میزان قل‌قل سماورش تعیین می‌نماید. ولاغیر
3- یک فرضیه‌ی جدیدا مکشوف هم این را می‌گوید که؛ هیچ کدام از اشیای عالم شایسته‌ی عشقی که به آن نثار می‌شود نیستند. اصلا عشق برای نثار شدن آفریده نشده برای اظهارنشدن آفریده شده. ولی‌اما چه می‌شود کرد که شیخ علی‌الرحمه سعدی هم یک بار در یکی از نامه‌هاش این مورد را متذکر شد که؛ نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم...
4- یک‌بار سعی کردم بر اساس یک استعداد عتیق یک واژه‌نامه بنویسم ولی در نطفه خاموش شد. 151 واژه و ترکیب ممنوعه را ریشه‌یابی و معناسازی کردم که مطمئن هستم حتا پس از مرگم هم منتشر نخواهند شد. نامش هم بود "قاموس‌نامه‌ی علامه کدخدا" الا ای آن کسی که آن‌ها را خواندی بسوزان‌شان...
5- تا به حال از دو حادثه جان سالم به در برده‌ام که از قضا هر دو هم رانندگی بوده‌اند. حالا کیفت‌شان بماند. هر چند می‌خواهم به حادثه‌ی سوم فکر نکنم ولی ناخودآگاه منتظر آن هستم. فکر کنم وقتی در یکی از رانندگی‌های بی‌پایان در جاده‌های ایرانی با سرعت مافوق صوت رانندگی می‌کنم در حال یادداشت‌برداری از طوفان تصاویر ذهنی و عینی که وقت رانندگی هجوم می‌آورند درست در روزی که کسی برای‌م آیه‌الکرسی نخوانده به سرعت نور خواهم پیوست...
6- فکر می‌کنم خوابیدن از دست‌دادن زندگی‌ست. و این فرضیه را وقتی که برای مقاله‌ی "آلودگی‌نوری"‌ام تحقیق می‌کردم به دست آوردم که کنتور زندگی موجودات زنده بر اساس دوره‌های خوابی‌شان می‌افتد. این فرضیه می‌گوید که هر وعده خواب در تاریکی یک روز حساب می‌شود و اگر بتوانی در هر دو روز یک بار بخوابی عمرت دو برابر می‌شود. این تنها یک عیب دارد و آن این‌که به علت نیاز انسان به رویا مجبور می‌شوی در طول بیداری رویا ببینی و شاید دیگران تصورات عجیبی درباره‌ات بکنند.
حالا وقت دعوت کردن است. مثل گلدکوئستی‌های ته‌شاخه هستیم و دیگر کسی پرزنت‌نشده نمانده. سراغ هر کدام از دوست‌ها که می‌رویم‌خودشان سرشاخه‌ی یلداکوئیست شده‌اند. بدین‌وسیله و به طور رسمی اتمام این شاخه را همین‌جا اعلام می‌داریم.
.....................................................
آغاز بازی
وبلاگ یلداکوئیست

پ.ن: اعترافات خفن به صورت حضوری و با تعیین وقت قبلی ارائه می‌گردند. واحد اطلاعات‌رسانی کلیسای جامع سنت آگوستینوس
......................................................
شب ایرانی ویرجینیاوولف
شمس‌خواني بر درخت‌ تبريزي
شمسی بود بر درخت تبریزی در خواب رفته. خوابش آمیخته شده به بوی مادگی خیس باران‌خورده‌ی برگ‌های درخت. می‌پیچید رویاش توی متن گنگ بادی که نمی‌وزید. کلمه‌به ‌کلمه حرف‌به‌حرف شعرهاش از رگه‌های ملتهب هوا عبور می‌کرد و با صدای نامفهوم دوری پیچاپیچ می‌رفت تا افق. تا مرز نامعلوم شب و یاس. شعرهاش نامفهوم و خوابآلوده معنای بی‌معنایی می‌یافت... معنای نامعلومی که... شمس از درخت... و تبریز تلخ موهاش؛ خواب؛
این نیم‌شبان کیست چو مهتاب رسیده؟

زين دو هزاران من و ما. اي صنما؛ من چه من‌م؟
گوش بنه عربده را؛ دست منه بر دهن‌م!
چون‌که من از دست شدم؛ شيشه منه بر ره من
ور بنهي پا بنهم؛ هر چه بيابم شکنم!
رنگ دلم هر نفسي؛ رنگ خيال تو بود
گر طربي در طرب‌م؛ ور حزني در حز‌ن‌م
تو به‌صفت سرو چمن؛ من به‌صفت سايه‌ی تو
چون‌که شدم سايه‌ی گل؛ پهلوي گل خيمه زنم
دم‌به‌دم از خون جگر ساغر خونابه کشم
هر نفسي کوزه‌ی خود؛ بر در ساقي فکنم
دست برم هر‌نفسي؛ سوي گريبان کسي
تا بخراشد رخ من؛ تا بدرد پيرهن‌م!
روایتی مُثله‌مُثله از جهان مُثله‌مُثله
1
نویسنده: مسافر کرمان چهارشنبه 17/8/1385 - 23:36

... چندی پيش و برای انجام کاری به کرمان رفته بودم . چه‌قدر جايت خالی بود در اين شهری که روزهاي‌ش را با آفتابی گرم و تنبل به انتها می‌برد و شب‌هايش را با انبوه ستاره‌های درخشان آغاز می‌کند... شهری در میانه‌ی کوه‌های مغرور و بلند و کویرهای خاموش و بی‌انتها ... این سفر، نکته‌ی بسیار جالبی برای‌م داشت. چیزی که اصلا فکرش را هم نمی‌کردم: بحث و گفت‌وگو با دوستان خون‌گرم و مهمان‌نواز کرمانی در باره‌ی نارنج و نوشته‌هایش! ... براي‌م مثل يک شوک گیج‌کننده بود! ... اين‌جا؛ در این گوشه‌ی دور افتاده‌ی ایران، در حاشيه‌ی کوير، در کرمان، خوانندگان وبلاگ نارنج؟! ... و آن که گفت : نوشته‌های نارنج مثل فروغ می ماند! ... و کاش بودی و می دیدی آن که اين را گفت چه درک روشن و عميق و حيرت‌انگيزی از همه چيز داشت و آن که اين را گفت چقدر شبيه خودت بود! ... آبی . آبی آبی . يک آبی عميق و بی انتها ... و نمی‌دانم چرا در آن لحظه و بی‌اختيار ذهنم رفته بود و زل زده بود به رد کفش‌های زنی بر سفيدی برف‌های ونکوور...
ذهن‌م رفته بود و مبهوت بوی بهار و نارنج در همه‌ی آن کوچه‌های خلوت و بی‌نشان رو به دریا شده بود... ذهن‌م رفته بود به کافه‌های خیال و حرف و قهوه و تنباکو در همه بندرهای آفتابی و شلوغ دنيا... ذهن‌م رفته بود و با پای برهنه، زير باران‌هایی يک‌ريز و بی‌انتها ، کنار همه‌ی اقيانوس‌های بزرگ دنيا قدم می‌زد... و شايد فکر می‌کرد به زنی که دست‌هايش با روشن‌ترين حسی از عاطفه‌، آن گوشه‌ی دنيا چراغی را روشن کرده است . زنی که پر فروغ ترين نارنج دنياست ...

2
می دونم که هنوز می یای میم.
مگه می شه آدم این چیزا رو ندونه. و نفهمه. و حواسش نباشه. سرم شلوغ نیست. در حقیقت هرگز در تمام زندگی‌ام این‌همه مشغول اما تنها نبوده‌ام. مشغول کار و درس و از این چیزا. و تنهای تنها.
چند روز پیش الف مسابقه فوتبال داشت. که توی یک شهر دیگه بود. ساعت نه ونیم باید اون‌جا می‌بودیم. و دو ساعت رانندگی داشتیم. و هوا خیلی بد بود. و باید حساب همه چی رو می کردیم. من شبش تقریبا از این حساب کتابا و استرس رفتن و رسیدن خوابم نبرد. ساعت چاهار و نیم زدم بیرون که قبل از بیدار کردن بچه‌ها برم بنزین بزنم. از پمپ‌بنزین که بر می‌گشتم، حول و حوش پنج صبح بود که از دم قهوه خونه‌ای رد شدم. همونی که همیشه سر راه و با عجله وای می‌ایستیم و چیزی ازش می‌خریم.
دیدم بازه.وقت داشتم. رفتم توش نشستم. یه چیزی گرفتم. اون موقع صبح من فقط اون‌جا نبودم. باور نکردنی‌یه. به اندازه‌ی 8 صبح توش مشتری بود. همه‌ی اونایی که به یه دلیلی لابد مثل من بی‌خوابی زده به سرشون.لابد. توی یه صبح باورنی تعطیل. به آدما که نگاه کردم، دیدم هیج کدوم از اون‌جا بودن خودشون متعجب نیستن. همه این ماجرا رو پذیرفته‌اند.
جز من.
که هنوزم باورم نمی شه که سرم این‌همه شلوغه. و این‌همه حیرون تنهایی خودم هستم. این‌همه. واسه همینه که وقتی آشنایی می یاد و می‌ره، جای پاش می‌مونه. و من زودی می‌فهمم که اومده بوده.

3
میدونسم که حواست جمعه و این‌که پیدات نیست نباید نگران بشویم چون جای نگرانی نداره. بعد که نامه‌ی مسافر کرمان را دیدم خیلی دلم گرفت. راستش یه لحظه تو فکر رفتم درباره‌ی رابطه‌هایی که با این ارتباطات مجازی درست شده. این که به قول اون مسافر کرمون یک گوشه‌ی کویر ایران یکی نارنج رو بشناسه و نوشته‌هاش رو دوست داشته باشه خیلی جالبه... کسی رو که ندیده ولی از روی کلمات‌ش که به هر طریقی به اون می‌رسن از اون خبر داره؛ ولی واقعا نمی‌فهمه توی شهر خودش یا طبقه‌ی بالای خونه‌ش یا اصلا توی خونه‌ش کی زندگی می‌کنه یا به چی فکر می‌کنه. توی مثل همین شهری که اين مسافر گفته بود که حالا همشون شهراي بی‌قواره‌اي شدن که سر و تهشون پیدا نیست... و حالا سرمای خشک کویریشون یه نمه برفی و بارونی شده، همه ذره ذره دارن حتا هم‌خونه‌ای هاشون رو هم فراموش می‌کنن. توی همین شهرهای نوعی که دارن گم می‌شن توی همین بی‌هویتی و همین فراموشی که همین فضای مجازی براشون ساخته... توی همین شهرا دوستامون، معلمامون، استادامون می‌میرن و ما مثلا بعد از 6ماه می‌فهمیم که مردن... نمی‌دونم... این ارتباط مجازی برای همه‌مون یک زندگی دیگه هم درست کرده و یه زندگی رو ازمون گرفته...

................................................................
خوانش 3 و 4
شماره‌ي سه و چهار خوانش هم در آمد آن هم با هم. آن هم در 146 صفحه، آن هم باز در كرمان. آن هم پر و پيمان. آن هم با دو سردبير؛ يكي داستان‌نويس؛ رضاي زنگي‌آبادي، يكي شاعر؛ مازيار نيستاني. مبارك است. واقعا به همت دوستانم تبريك مي‌گويم.سايت‌شان هم راه افتاده كه فكر كنم هنوز يك كم كار دارد تا سايت شود و براي همين لينك نمي‌دهم! مطالب اين شماره‌ها:

داستان‌خوانی
ـ نوشتار ایرانی / رضا زنگی‌آبادی ـ مرض حیوان / پیمان اسماعیلی ـ آن‌ها / مرجان بصیری ـ اولنگ / رضا خسروزاد ـ You need more practice / مریم علی بیگی ـ درست در ساعت سه‌ نیمه‌شب / مهدی مرعشی ـ شرجی اسب / زهرا میمندی پاریزی ـ نذر / صدیقه نارویی ـ پرستار / حمیده واعظ‌زاده

نقد داستان
ـ شب‌به‌خیر سلطان / فتح الله بی‌نیاز ـ جمع‌خوانی در برزخ / شاپور جورکش ـ زن، فقدان و اضطراب / مصطفی خلجی

داستان خارجی
ـ تماشاهمراه‌بامادر/ جان‌راونسکرافت/ برگردان محمدعلی‌مسعودی
ـ دعوت به شام/ لینکلن دونالد/ برگردان منصوره وحدتی احمدزاده

اندیشه خوانی
ـ نشانه‌شناسی هنر و روش‌ نشانه‌شناسی فرهنگ / پتر توروپ
ـ زبان‌شناسی، نشانه‌شناسی و ادبیات در گفتگو با فرزان سجودی
ـ پیربوردیو، پرسمان دانش و روشنفکری / تنظیم رضا گودرزی

مقال‌خوانی
ـ گاو و گاوخونی یا اقتباس‌های حواس‌پرت‌کن / رضا زنگی‌آبادی
ـ تاثیر ژرف‌ساخت‌های نظام اندیشگانی بر فرم و فضای شعر / ابراهیم محبی
ـ عزیز و نگار / سعید موحدی
ـ پازل رضا براهنی چگونه ساخته می‌شود؟ / مازیار نیستانی

شعرخوانی
ـ مسعود احمدی ـ موسی بندری ـ مجتبی پورمحسن ـ هوشنگ چالنگی ـ ابوالفضل حسینی ـ تقی خاوری ـ بهزاد خواجات ـ ایرج صف‌شکن علی قنبری ـ انسیه کریمیان ـ الهام ملک‌پور

نقد شعر
ـ یک بستر و دو رویا / مزدک پنجه‌ای ـ مورچه‌ها تکه‌های زیبایی هستند / مظاهر شهامت ـ مراقب کلماتم باشید / مهرنوش قربانعلی ـ روایتی مستمر از جهانی مستمر / محمدحسن مرتجا

برگردان‌خوانی
ـ شناخت جیوزپه اونگارتی / برگردان محمد شریفی نعمت‌آباد
ـ خیال‌پردازی با سایه / تونی موریسون / برگردان ناهید فخرشفایی

کودک
ـ غول و دوچرخه / احمد اکبرپور ـ ادبیات با واسطه / علی اصغر سیدآبادی ـ اندکی تجربه / محمدرضا یوسفی ـ خواننده‌ی درون متن / ایدان چمبرز / برگردان طاهره آدینه‌پور