در بخشهایی از این غزل، شاعر ناگهان با یک نهی ِ آمرانه تکلیف مخاطب شعر را یکسره معلوم میکند، اما هنوز دو دقیقه نشده تزلزل شاعرانهی او رو میشود:
عشق اندْه و حسرتست و خواری | عاشق نشوید؛ {البته} اگر توانید!
و این را قاطعانه میتوان عدم قطعیت کلام شاعرانه نامید و میتوان گفت که؛ هیچوقت روی حرف هیچشاعری حساب نکن عمو!