خیلی از شعرهایی که همه‌مان حفظ هستیم به لطف موسیقی بوده. این را نمی‌شود انکار کرد. زيباترين شعرهايي كه توي ذهن‌مان‌اند را يا شجريان به‌مان يادآوري كرده يا يكي ديگر مثلا شهرام شعرباف. دقت كرده‌ايد؟ شعر را كه مي‌بينيم به گوش‌مان بيشتر آشناست تا به چشم‌مان.
این رابطه‌ای دو طرفه‌ای ست. موسيقي ايراني با شعر ايراني غني‌شده و بدون آن تنها تك‌مضرابي خموش و خالي‌ست....
دوستی داشتیم که می‌گفت برای این‌که یک تصنیف یا یک ترانه دل‌تان را نزند به شعرش دقت نکنید. اصلا به معنای کلام توجه نکنید. یک مدت که تجربه کنی نه دیگر حسی از آن موسیقی می‌ماند و نه لذتی از زمزمه کردن یک تصنیف.
محسن نامجو خوب جلو مي‌رود. يعني توي اين سر و صداهاي آلوده حداقل صدايش و صداي سازش طبيعي‌ست. حرفه‌اي هم عمل كرده يعني تمام مراحل را براي اين‌كه آلبومش خوب فروش كند و زود جا بيافتد طي كرده .
با حامد موافقم که موسیقی نامجو به درد لحظه‌های خاصی می‌خورد. به نظر من از آن نوع موسیقی‌ست که زود دل را می‌زند. ولی موسیقی‌‌ش به لطف استفاده از شعر کلاسیک غنی‌شده و این است که آواهای غیرآدمیانش جالب مي‌نمايد.