سعدی بیهوا میآید همیشه. میآید و مینشیند و صبر پیش میگیرد؛ دنبالهی کار خویش میگیرد. میگوید: دو عاقل به مویی نگهدارند و دو دیوانه به زنجیری بگسلند...
شيخ اجل معركه است. حرف ندارد. من كه فكر مي كنم زير سايه خواجه شيراز و مولانا به شيخ اجل كم لطفي شده است. غزلهاي عاشقانه سعدي به نظر تو نظيري در ادبيات فارسي دارد؟
هنوز مطالبتان را نخوانده ام.
برای نظر برمی گردم.
خوشحال میشم به وبلاگم سر بزنید.
یاهو
حکایت جان هایی ست
که در انتظارنوبت خویشند
تا گر گیرند ؟