نامجو نوعي شلخته‌خواني زيبا دارد كه تكان دهنده‌است. آواهايي كه گاه يادآور آوازهاي پاكستاني‌ست و گاه انسان‌هاي غارنشنين!. و لطف ديگر كارهاش همين استفاده از شعرهاي فخيم هزارساله است واستفاده نکردن از شعرهاي 15سانتي (كه البت در يك مورد استفاده كرده!)
بگذريم. موفق باشد. اين‌كه صداش به گوش خيلي‌ها نشسته و دوستش دارند مبارك‌ش باشد. حرفه‌اي عمل مي‌كند خب! اين آهنگش را كه گوش دادم تصنيف گنج نوش‌داروي صديق تعريف يادم آمد پس از صدسال كه توي نوار "فراق" خوانده بود در دستگاه راست‌پنجگاه و دل آدم را تكه تكه مي‌برد. چون بودن حالِ بستان را اول تصنيف صداي دف بيژن كامكار نقاشي مي‌كرد و سازهاي كامكارها... شعرش را دوباره يادم آورد و باعث شد كه بگردم "فراق" را پيدا كنم و آن‌جا كه تعريف مي‌خواند، يا شيخ مي‌گفت: درمان درد سعدی؛ با دوست سازگاری...

چون‌ست حال بستان ای باد نوبهاری
کز بلبلان برآمد فریاد بی‌قراری؟
ای گنج نوشدارو بر خستگان گذر کن؛
مرهم به دست و ما را مجروح می‌گذاری
یا خلوتی برآور یا برقعی فرو هل
ور نه به شکل شیرین شور از جهان برآری
هر ساعت از لطیفی روی‌ت عرق برآرد
چون بر شکوفه آید باران نوبهاری
عودست زیر دامن یا گل در آستین‌ت
یا مشک در گریبان؟ بنمای تا چه داری
گل نسبتی ندارد با روی دل‌فریب‌ت
تو در میان گل‌ها چون گل میان خاری
وقتی کمند زلف‌ت دیگر کمان ابرو
این می‌کشد به زورم وآن می‌کشد به زاری
ور قید می‌گشایی وحشی نمی‌گریزد
در بند خوب‌رویان خوش‌تر که رستگاری
ز اول وفا نمودی چندان که دل ربودی
چون مهر سخت کردم سست آمدی به‌یاری
عمری دگر بباید بعد از فراق ما را
کاین عمر طی نمودیم اندر امیدواری
ترسم نماز صوفی با صحبت خیالت
باطل بود که صورت بر قبله می‌نگاری
هر درد را که بینی درمان و چاره‌ای هست
درمان درد سعدی؛ با دوست سازگاری

تا باغ ‌را می‌دیدند این هنرشناسان فورا داد هنر کانسپچوال يا اينستاليشن را سر می‌دادند که وای این یک نمونه‌ی واقعی از هنر مفهومی‌ست. و پس از آن از ذهن زاینده‌ی جمعی افسانه‌ها درباره‌ی سابقه‌ی او و باغ‌ش ساخته می‌شد. که مثلا او این باغ را در جواب ظلم‌هایی که حاکم جبار آن زمان در حق‌ش کرده یا مثلا زمین‌هایش را تسخیر کرده ساخته. لال بودن او به تمام این فسانه‌ها دامن می‌زد و همین شده بود که به او وجهه‌ی یک اثر باستانی زنده می‌داد.
می‌دانید؛ او خودش جزوی از نمایش‌گاه‌ش بود. یعنی واقعا توی باغ‌ش که راه می‌رفت انگار یک تندیس متحرک بود. چهره‌ی سخته‌اش با ریش دو شعبه‌ی رستم‌گونه‌اش که با باد هی کج می‌شد این را القا می‌کرد. و هی سکوت... سکوت... درویش‌خان یک خان بود. دقیقا یک خان هنرمند. و این افسانه‌ها که دور و برش چرخ می‌خوردند حالا که نیست عتیقه‌تر خواهند شد. پرویز کیمیاوی هم در فیلم اول‌ش از او به این داستان‌پردازی کمک کرد. انگار برای جاودانه شدن باید داستان‌پردازی وجود داشته باشد. فیلم "باغ‌ِسنگی" را یک فیلم می‌دانم که درویش در آن بازی کرده بود. همین و حتا فیلم بعدی کیمیاوی که دو سه سال پیش ساخت: "پیرمرد و باغ‌سنگی‌اش"
نمی‌شود باغ را بدون حضور او تجسم کرد.
باغ سنگي درویش‌خان رشد می‌کرد. زنده بود و باید خودش مثل تندیسی متحرک توی آن می‌گشت. هربار که آن را می‌دیدی چیزی به آن اضافه شده بود. از اندام تازه‌ی یک گرگ یا روباه که روی درختان‌ش روییده بود تا یک قسمت متحرک دیگر. یا توی جیب‌ش چیزی اضافه شده بود از یک بروشور تا عكس شاه. پنجم فروردین امسال رفتم تا از باغ‌ش عکس بگیرم. به سفارش یک دوست برای یک گزارش. خود خان نبود. از عروس‌ش سراغ‌ش را گرفتم گفت خوابیده. عکس‌ها را که گرفتم خودش پیدا شد. ضعیف و لرزان. ولی همان‌طور با دیدن بازدیدکنندگان نمایش‌گاه‌ش به وجد آمد. با زبان لال‌ش قصه‌ی گرگ و گراز را می‌گفت. پاچه‌اش را بالا می‌زد تا جای دندان‌های گرازی را که حالا استخوان‌ش میوه ی یک درخت بود را نشان بدهد...
حالا خان خوابیده. خان گنگی که قصه‌هش را نگفت به زبان آدمی. که؛ حتا اسم نمایش‌گاه‌ش –باغ‌سنگی- را هم خودش انتخاب نکرد...
......................................
خبر ايسنا
عكس‌هاي باغ در chn